فرهنگ و سرطان
ما انسانها اغلب سعی می کنیم بدون اینکه افکار و احساساتمان را تجربه کنیم آنها را کنترل کنیم. مساله ای که بین همه انسانها وجود دارد.اما وقتی دست از تلاش برای کنترل افکار و احساسات خود بر می داریم چه اتفاقی می افتد؟
کنترل نکردن آسان نیست، زیرا ذهن برای کنترل کردن برنامه ریزی شده است. کنترل تلاش زیادی لازم ندارد اما انجام این کار زمانی که کنترل بی فایده است دشوار است. رهایی از کنترل گیج کننده و مایوس کننده است، چرا که چیزی نیست که ذهن به آن عادت داشته باشد.
منطقی ترین کار آگاهی یافتن از افکار و احساسات و علائم بدنی و راهبرد های مقابله ای است. ما پیشنهاد نمی کنیم که چیزی را تغییر دهید. فقط سعی کنید از کاری که می کنید و اینکه واقعاً آن عمل چگونه به شما کمک می کند آگاه تر شوید.
در زمینه درد ما انسانها اسناهد ذهنی که شامل تفکراتی درباره علت درد و اهداف حاکم بر حفاظت از درد بیشتر را داریم. مثلاً: می گوییم:
<< فردی با درد که نمی تواند کار کند>> یا << اول از دردی که داری مراقبت کن بعد هر کاری که خواستی انجام بده>> یا << هر تقلای فیزیکی ممکن است باعث بدتر شدن درد شود، از هر استرس یا تقاضایی اجتناب کن تا از درد خلاص شوی>>
اگر شما هم جزء افرادی هستید که با این باورهای آمیخته شده احتمالاً رفتارتان تغییری نمی کند. یکی از اهداف سنین این است که مراجع را از این اهداف خنثی کند. یکی از راه ها تمرینات مایندفولنس است. از این دیدگاه مراجع یاد میگیرد که مشاهده گر باشد و از ادراکات و تولیدات ذهنی اش جدا است.
مراجع یاد می گیرد که: من فکر دارم، از فکرم جدا هستم. من از تمام این اجزاء بزرگترم. من به وسیله افکار و احساساتم کنترل نمی شوم.