چگونه استرس، بیماران سرطانی را تحت تاثیر قرار می دهد؟

در بیمار سرطانی ممکن است تاثیرات روحی، جسمی و اجتماعی بیماری برایشان ایجاد استرس کند. افرادی که سعی می کنند استرس خود را با رفتارهای پر خطری مانند سیگار کشیدن، نوشیدن الکل یا بی تحرکی تنبلی کنترل کنند، ممکن است بعد از درمان سرطان سرطان کیفیت زندگی پایین تری داشته باشند. برعکس افرادی که می توانند از راه  کارهای  موثر مقابله با استرس استفاده کنند ریلکسشن و تکنیک های مدیریت استرس کمتر افسرده یا عصبانی می  شوند و علائم مرتبط با سرطان و درمان آن در آنها کمتر دیده می شود. با این حال هیچ شواهدی وجود ندارد که درمان موفق استرس موجب افزایش طول عمر بیمار سرطانی می شود.

شواهد مطالعات تجربی مطرح کننده آن است که استرس ها می توانند توانایی رشد و انتشار یک تومور را تحت تاثیر قرار دهند. به عنوان مثال برخی مطالعات نشان دادند که وقتی موش های مبتلا شده به تومور های انسانی در محیطی مجزا از سایر موش ها نگه داری می شوند( شرایطی که استرسشان را افزایش می دهند) تومورهایشان به احتمال بیشتری رشد می کنند و پخش می شوند(متاستاز). یک سری تجربیات نشان داده است که تومورهایی که در بافت چربی پستان یک موش کاشته می شد در صورتی که آن موش با استرس های مزمن مواجه می شدند به احتمال بیشتری به ریه ها و غدد لنفاوی متاستاز می دادند(در مقایسه با موش های بدون استرس). مطالعات روی سلول های سرطانی موش ها و انسان نشان داد که هورمون  استرس نوراپی نفرین، بخشی از سیستم پاسخی بدن برای مبارزه با استرس، ممکن است رگ سازی و متاستاز تومور را افزایش دهد.

در یک مطالعه دیگر از خانم های با سرطان سینه (triple_negative) که با شیمی درمانی درمان شده بودند(neoadguvant)درمان شده بودند در مورد استفاده از متابلاکرها پرسیده شد(داروهایی که با هورمون های استرس مقابله می کنند). خانم هایی که متابلاکر استفاده می کردند شانس مرگ ناشی از سرطان در آنها کمتر بود. نسبت به آنهایی که متابلاکر استفاده نکردند. اما در کل تفاوتی بین دو گروه درمانی از نظر میزان حیات وجود نداشت.

اگرچه هنوز هیچ شواهد قوی وجود ندارد که استرس به طور مستقیم نتایج سرطان را تحت تاثیر قرار دهد. برخی از اطلاعات حاکی از آن که  بیماران ممکن است در مواجه با استرس های شدید دچار احساس درماندگی و ناامیدی شوند. این وضعیت  با میزان بالاتر مرگ و میر همراه است. اگرچه مکانیسم آن مشخص نیست. بیمارانی که احساس ناامیدی یا درماندگی می کنند احتمالاً زمانی که بدحال می شوند دنبال درمان خود نمی گردند و از درمان های موثر استفاده نمی کنند یا درمان را به طور ناقص رها می کنند، یا اینکه  درگیر رفتارهای پرخطر مانند سوء مصرف  دارو می شوند یا یک شیوه زندگی ناسالم را در پیش میگیرند که منجر به مرگ ناهنگام آنها می شود.

چگونه بیماران سرطانی یاد می گیرند که با استرس های روانی مقابله کنند؟

حمایت های اجتماعی و روحی می تواند به بیماران کمک کند که مقابله با استرس را فرا بگیرند. این حمایت می تواند سطح افسردگی، عصبانیت و علائم مرتبط با بیماری و درمان را بین بیماران کم کند.

کمک به این بیماران شامل موارد زیر می شود:

1- آموزش ریلکسشن، مدیتیشن یا مدیریت استرس.

2- مشاوره حضوری و غیرحضوری

3- جلسات آموزش سرطان

4- حمایا های اجتماعی گروهی

5- داروهای افسردگی و اضطراب

6- ورزش

بعضی از موسسات حرفه ای توصیه می کنند که تمام بیماران سرطانی  در اوائل مسیر درمانشان از نظر تنش های روحی غربالگری شوند. همچنین توصیه می کنند در زمان های بحرانی طی دوره ی بیماری نیز غربالگری مجدد انجام شوند. مراقبین سلامت می توانند از انواع روش های غربالگری مانند مقیاس استرس یا پرسشنامه استفاده کنند تا نیاز بیمار یرای دریافت کمک جهت مدیریت احساساتش را بسنجد.

بیمارانی که استرس متوسط تا شدید دارند به طور معمول به مددکار، روحانی یا روانپزشک ارجاع داده می شوند.