در روزها و ماه های اول پس از ابتلا به سرطان به بیمار چه می گذرد؟
افراد تا زمانی که به سرطان مبتلا نشده اند درباره این احتمال که ممکن است، روزی به سرطان مبتلا شوند کمتر فکر می کنند. در واقع می توان گفت که همه ما نسبت به آینده ی خود خوش بین هستیم و ترجیح می دهیم اینگونه فکر کنیم که اتفاقات بد تنها برای دیگران روی می دهند و به ندرت ممکن است برای ما رخ دهد. ولی واقعیت این است که همه ما به نوعی در معرض خطر هستیم.
آگاهی از ابتلا به سرطان به عنوان یک بیماری بدخیم آرامش همه ی ما را به هم می زند و سبب می شود که احساس ناامنی کنیم. برای احساس امنیت همه ی ما نیاز داریم که دنیا را مکانی امن و خود را توانا و مسلط بر زندگی مان بدانیم. این فرضیه که دنیا جایی امن است و من بر زندگی ام کنترل دارم تحت تاثیر سرطان آسیب می بیند. گریر ذکر کرد که واکنش اولیه افراد به سرطان، احساس تهدید و خطر است: زیرا سرطان به عنوان یک رویداد فاجعه آمیز و یک بیماری بدخیم حس مرگ را بیدار می کند.
افراد در روزها و هفته های اول بعد از تشخیص سرطان با احساسات و افکار گیج کننده و آشفته ای دست به گریبان هستند و این حالت ممکن است هفته ها و یا ماه ها طول بکشد. بسیاری از بیماران بین احساس بی تفاوتی یا وحشت از مرگ دست و پا می زنند و به خود می گویند(( نه، امکان ندارد چنین چیزی برای من اتفاق بیفتد)).
در این روزها و ماه های اول پس از سرطان سه سوال ذهن بیماران را به خود مشغول می کند. این سوالات عبارتند از:
1- سرطان تا چه اندازه می تواند برای سلامتی من تهدید کننده باشد؟
2- برای مقابله با سرطان چه کاری می توانم انجام دهم؟
3- پیش آگهی درمانی این بیماری(سرطان) چیست؟
سرطان تا چه اندازه می تواند برای سلامتی من تهدید کننده باشد؟
احساس تهدید ناشی از سرطان می تواند به روش های مختلفی تفسیر شود:
- عده ای از بیماران سرطان را به معنی چالش می دانند.
- عده ای دیگر سرطان را تهدیدی عمده می دانند. در واقع تهدید بزرگی که سراسر زندگی را می پوشاند یا خراب کند و به مرگ منتهی می شود.
- می تواند به عنوان ضرر، کمبود یا شکست معنی شود.
- در نهایت به معنی انکار یا اجتناب از پذیرش اینکه تهدیدی وجود ندارد.
برای مقابله با سرطان چه کار می توانم انجام دهم؟
این سوال به باور فرد برای مقابله با سرطان اشاره دارد، عده ای بر این باورند که از پس سرطان می توانند با آن مقابله کنند، اما عده ای دیگر بر این باورند که ناتوان از مقابله با سرطان هستند. بدیهی است باور فرد نسبت به سرطان در چگونگی واکنش وی نسبت به آن نقش دارد.
پیش آگهی درمانی بیماری (سرطان)چیست؟
فرد از خود می پرسد چه آینده ای در انتظارم است، چه پیش خواهد آمد؟ این سوال از دو سوال قبلی برمی خیزد. اگر فرد بیماری را نوعی چالش ببیند با خوش بینی و اطمینان بیشتری خود را برای مقابله با آن آماده می کند. اما اگر سرطان را به عنوان فقدان و خطری بزرگ تلقی کند در این صورت فرد در رویارویی با آن احساس درماندگی خواهد کرد و آینده را تاریک می بیند.
از جمله افرادی که در این زمینه کار کردند و به درک ما از اینکه افراد چگونه با استرس مقابله می کنند کمک کردند: لازاروس و فولکمن(1984) هستند.