گفتگو با مبتلایان سرطان:

خانم عظیمی

س- خانم عظیمی، آیا شما هیچوقت فکر می­کردید که دچار سرطان بشوید؟

ج- نه، هیچوقت. چون در خانواده ما کسی به این بیماری دچار نشده بود.

س- چطور متوجه بیماری خود شدید؟

ج- در هفته سرطان سال 1368 بود که تلویزیون درباره این بیماری اطلاعاتی را در اختیار بینندگانش می­گذاشت. با آن اطلاعات وقتی به معاینه خودم پرداختم متوجه غده کوچکی شدم و مسأله را با پزشک در میان گذاشتم.

س- پس از آن چه کردید؟

ج- آزمایشی را که پزشک نوشته بود انجام دادم و برای نمونه­برداری به اطاق عمل رفتم. نمونه­برداری وجود بیماری را تأیید کرد. به همین جهت ماستکتومی (خارج کردن سینه با جراحی) شدم. بعد هم برای 15 جلسه رادیوتراپی به تهران رفتم. بیشتر از آن کاری برایم انجام ندادند، چون بیماری من در مرحله  اولیه بود.

س- خوب حالا چه می­کنید؟

ج- هر وقت که لازم باشد به پزشک مراجعه می­کنم.

س- چه توصیه­ای برای بیماران دارید؟

ج- توصیه من این است که سرطان را به صورت یک بیماری نگاه کنیم. هر بیماری­ای می­تواند قابل درمان باشد. بنابراین سرطان هم قابل درمان است.

س- اطرافیان بیمار چه می­توانند بکنند؟

ج- عاقلانه­ترین کارشان این است که برای بیمار دل نسوزانند و نگاه ترحم­آمیز به او نداشته باشند.

س- رفتار خانواده شما وقتی که متوجه بیماری­تان شدند چگونه بود؟

ج- ابتدا به طور طبیعی همه ناراحت شدند. اما روحیه من بر این ناراحتی­ها غلبه کرد. تنها مادرم بود که همیشه با نگرانی به من نگاه می­کرد. این نگرانی را حتی در پرسش­هایی که از من می­کرد می­توانستم حس کنم. از او که بگذریم بقیه به این مسئله عادت کردند و پذیرفتند که سرطان هم یک نوع بیماری است مانند هر بیماری دیگر.

س- از مسئولین چه توقعی دارید؟

ج- بیماری سرطان در بسیاری از موارد باعث نقض عضو می­شود. من فکر می­کنم مسئولین موظف هستند این نقص را در حدّ امکان جبران کنند. توقع من از مسئولین است که در این زمینه همفکری بکنند. تنها معالجه بیمار کافی نیست. باید به وضع روحی وی هم اندیشید.

*خانم عظیمی از این که در این گفت­وشنود شرکت کردید بسیار متشکریم و امیدواریم که دیگر بیماران هم به دعوت ما پاسخ مثبت بدهند.

من هم امیدوارم. دلیلی ندارد که بیماران نخواهند در این گفت­وشنود شرکت کنند. حالا که خودشان درمان شده­اند چرا نمی­خواهند نور امید را در دل آن­ها که در حال درمان هستند، بتابانند.