|
صحبت درباره سرطان خود (به خصوص برای کودکان و نوجوانان) سخت است. اولین واکنش شما در زمان ابتلا به بیماری نگفتن این خبر یا تاخیر در گفتن آن به کودکان است. تحقیقات نشان می دهد که صادق بودن یکی از بهترین راه ها برای کمک به کودکان جهت مقابله با تشخیص سرطان عزیزانشان است.
چرا باید درباره سرطان صحبت کنیم؟
وقتی یک نفر مبتلا به سرطان می شود، بزرگترها اغلب مطمئن نیستند که این شرایط را برای کوکان مطرح کنند یا نه. در این شرایط پدر و مادر و سایر بزرگتر ها در اضطراب و ترس شان غرق هستند و اولین انگیزه آنها این است که کودکانشان را از این احساسات و هیجانات شدید محافظت کنند. به هر حال دلائل زیادی وجود دارد که صادق و بی پرده بودن با بچه ها در این زمینه می تواند در آنها احساس امنیت ایجاد کند از طرفی به آنها نشان می دهید که آنها نیز دارای نقش مهمی در خانواده هستند. البته باز هم به یاد داشته باشید این شما هستید که کودکان را می شناسید و درک شما از شخصیت های آنها و نیازهایشان می تواند شما را راهنمایی کند. اگر بچه ها بفهمند که شما رازی دارید که از آنها مخفی کردید آنها باور می کنند که اتفاقی که افتاده ترسناک و جدی است و این مساله آنها را از خانواده جدا می کند.
گام اول: خود را برای صحبت آماده کنید
این کاملاً طبیعی است که وقتی بخواهید درباره سرطان با بچه ها صحبت کنید نگران باشید. البته قبل از صحبت با بچه ها خودتان را برای سوالات احتمالی یا احساساتی که ممکن کودکان داشته باشند آماده کنید. به خاطر داشته باشید که شما مثل یک مدل هستید. فرزندانتان با دیدن شما یاد می گیرند چگونه با بیماری شما مقابله کنند. گفتن این خبر فرصتی را به شما می دهد که به فرزندانتان نشان دهید که چگونه با بیماری های جدید یا رویدادهای بد زندگی مواجه شوند. نقش بازی کردن در این زمینه می تواند کمک کننده باشد(می توانید با پرستار، دوست، اقوام، هم خونه ای این نقش را بازی کنید). چرا که در موقع صحبت با بچه ها ممکن از کلماتی استفاده کنید که برای کودک بار اضطرابی دارند و با نقش بازی کردن از آن می کاهید. یا جلوی آینه تمرین کنید، این کار هم به هماهنگی کلمات در ذهنتان کمک می کند.
به اهدافتان فکر کنید:
- درباره بیماری شما فرزندتان چه مسائلی را نیاز دارد که بداند؟
- چگونه می توانید به فرزندتان کمک کنید که بفهمد چه پیش آمده؟
- چگونه می توانید به فرزندتان کمک کنید که با این خبر مقابله کند؟
مشخص کردن اهداف برای صحبت می تواند یک شروع خوب یاشد. همان طور که ممکن است خودتان را برای صحبت با کودکتان آماده می کنید. خودتان هم ممکن است سوالات زیادی داشته باشید:
چه کسی باید درباره بیماری سرطان من به کودکم بگوید؟
شما ممکن است احساس کنید که بهتر است درباره بیماری تان به فرزندان خود بگویید. اما اگر نگرانی که شما ممکن است خیلی هیجان زده شوید، می توانید فردی را به جای خودتان انتخاب کنید. اگر شما تصمیم دارید فرد دیگری به فرزندتان بگوید که شما مریض شده اید از خودتان بپرسید:
- فرزند من می تواند این خبر را از چه کسی بشنود؟
- فردی که با فرزندم صحبت می کند می تواند آروم باشد؟
اما ایده آل آن است که آن والدی که سرطان دارد یا والد دیگر یا هر دو با هم به کودک بگویند.
چه زمانی باید به فرزندم بگویم؟
زمان دقیقی برای گفتن وجود ندارد. مطالعات نشان می دهد که کودکان قبل از اینکه از ماجرا مطلع شوند اغلب فکر می کنند اتفاق بدی برای پدر یا مادرشان رخ داده است. اما یادتان باشد اگر مبتلا شدن به سرطان را از فرزندانتان پنهان کنید آنها آسیب می بینند.
سعی کنید با بچه ها به محض اینکه از نظر احساسی به وضعیت پایداری رسیدید صحبت کنید. حتی اگر نمی دانید قضیه چقدر جدی است و یا چه درمان هایی لازم است و یا منتظر جواب آزمایش های بدی هستید. ولی آنها را مطمئن کنید که به محض اینکه از جزئیات مساله اطلاعات بیشتری بدست آوردید آنها را مطلع خواهید کرد. مثلاً: پدر الان برای انجام یک سری آزمایشات در بیمارستان بستری است. ما هنوز مطمئن نیستیم مشکل چیست اما وقتی بفهمیم شما را مطلع می کنیم. زمانی را برای صحبت انتخاب کنید که فرزندتان در آرامش است.کاملاً مطمئن باشید که زمان کافی برای صحبت و پاسخ به سوالات داشته باشید. سعی کنید بین صحبت کردنتان فاصله نیوفتد،(مثلاً زنگ تلفن، چک کردن مسج یا ایمیل و...) چرا که این فاصله ها صحبت کردن را برای بچه ها سخت می کند.
کجا باید به فرزندم بگویم که سرطان دارم؟
انتخاب مکان صحیح برای انتقال این خبر با کودکتان می تواند از استرس صحبت کم کند. البته وقتی مکانی را برای یک مکالمه دشوار انتخاب می کنید مطمئن باشید که آن مکان:
- خصوصی - راحت و خودمانی - عامل حواس پرتی در آنجا وجود ندارد.
گام دوم:با کودک خود صحبت کنید
وقتی تصمیم گرفتید به فرزندان خود بگویید که بیماری سرطان دارید باید چند نکته را در نظر داشته باشد:
- به یاد داشته باشید که نباید صبر کنید که جواب همه سوالات و آزمایش های خود را درباره سرطان بگیرید بعد به فرزندان خود بگویید چرا که این ممکن زمان زیادی را بگیرد.
- آماده باشید که اطلاعات اساسی را منتقل کنید. مثلاً: نام سرطانتان چیست؟ کدام قسمت بدنتان متاثر شده؟ چه جوری ممکن درمان شود؟
- زمان و مکان مناسبی را برای گفتن انتخاب کنید.
چگونه به فرزندم بگویم که من سرطان دارم؟
گفتن این مساله که من سرطان دارم اصلاً راحت نیست اما کارهایی هست که شما می توانید با انجام آن این فرایند را راحت تر طی کنید:
- سعی کنید تصور کنید که این مکالمه چه جوری پیش میره. شما چه فکری می کنید درباره اینکه فرزندان شما چه واکنشی ممکن داشته باشد.
- به یاد داشته باشید که ممکن فرزند شما ظرفیت توجهش محدود باشد بنابراین سعی کنید اطلاعات مهم را اول بدهید.
- درباره تن صداتون فکر کنید. داشتن یک تن صدای درست به فرزندتان در مقابله کمک می کند.
- درباره اینکه فرزندتان ممکن است چه احساسی داشته باشد در طول صحبتتان فکر کنید.
راحت و صادق باشید:
اگر شما از اول با فرزندانتان صادق باشید فرزندان مطمئن می شوند که شما در آینده هم وقتی اطلاعات جدی گرفتید به آنها راستش را می گویید. از طرفی خودتان هم راحت می شوید چرا که نگه داشتن این راز فشار و استرس بالایی بر شما وارد می کند.
اگر برای شروع دچار مشکل هستید می توانید با ما تماس بگیرید تا از راهنمایی های ما برخوردارشوید.
اطلاعات را متناسب با سن فرزندانتان فراهم کنید
اگر شما بیش از یک فرزند دارید، باید مکالمه جداگانه ای برای هر کدام داشته باشید. چرا که بچه ها براساس سنشان اطلاعات متفاوتی نیاز دارند. سن فرزند شما برای فهمیدن بیماری و اینکه چگونه واکنش نشان می دهد در برابر سرطان نقش مهمی دارد. البته به یاد داشته باشید که هر کودکی به روش خودش واکنش نشان می دهد.
نوزدان و کودکان نوپا(تا دوسالگی):
بدیهی است که برای آنها نیازی به توضیح نداریم اما به دلائل فیزیکی که آنها شاهدش هستند این کودکان در برابر جدایی از شما و و تغییر روال عادی زندگی وتغییر در ظاهرفیزیکی شما واکنش نشان می دهند(مثل کاهش مو) بنابراین بهتر است گفته شود مثلاً: مامان مریض است و نیاز است که به بیمارستان برود تا بهتر شود و تو میتونی اونو به زودی اونجا ملاقات کنی و...
چند توصیه:
- سعی کنید عادات زندگی کودکان را برهم نزدید.
- اگر آنها نیاز به گردش یا سفر دارند سعی کنید اطرافیان را دور آنها جمع کنید.
- آنها احساسات شما را درک می کنند، بنابراین از خودتان مراقبت کنید.
پیش دبستانی(سه تا شش سالگی):
در این سن بچه ها بیماری را درک می کنند اما درکی از سرطان ندارند. فکر می کنن خودشون هم مبتلا به بیمادری مادر یا پدر می شوند درست مثل سرماخوردگی.
آنها در این سن خودشان را علت مشکلات می دانند یعنی فکر میکنند آنها حرف یا رفتار نادرستی را انجام دادند و منجر به سرطان مادر و پدر شده است. با بچه ها درباره سرطان صحبت کنید برای کسب اطلاعات بیشتر با ما تماس بگیرید.
دبستان(شش تا ده سال):
در این سن بچه ها به سختی می توانند سرطان را درک کنند.بیشتر آنها می توانند اطلاعات اساسی درباره سلول های سرطانی را درک کنند. آنها این خلاء اطلاعاتی را معمولاً با خیال پردازی و تفکرات خودشان یا از طریق اینترنت بدست می آورند. در این سن آنها اغلب فکر می کنند سرطان مسری است و افراد مبتلا خواهند مرد. در برابر بیماری پدر و مادرشان احساس گناه می کنند.
سنین نوجوانی:
نوجوانان درک بهتری از بیماری پدر و مادرشون دارند.آنها بیشتر شبیه بزرگترها فکر می کنند و البته قادرند چیزهایی را که خودشان تجربه نکردند درک کنند. آنها می توانند متوجه باشند که بیماری جدی است. آنها معمولاً احساس مسئولیت می کنند در زمینه کارهای خارج از منزل وقتی پدر یا مادر دچار سرطان می شوند.آنها معمولاً از بیان احساساتشان به والدین اجتناب می کنند. اما شما آنها را تشویق کنید تا احساساتشان را بیان کنند.با آنها درباره نقش هایی که در خانه تغییر می کند صحبت کنید.به اونها اطمینان دهید که هنوز هم مثل سابق به شنید صحبت هاشون تمایل دارید. در عمل و کلام نشان دهید که دوستش دارید. به او کمک کنید که اطلاعات درستی را درباره بیماری شما بدست آورد. به یاد داشته باشید که درک حقیقت به کاهش استرس کمک می کند.
می توانید به او بگویید: تو میدانی مادر مدت ها مریض بود. دکترها امروز گفتند که جواب آزمایش نشون میده که من سرطان دارم. یادت باشه سرطان انواع داره و اگر فکر می کنی فلانی هم مریض بود و سرطان داشت ، ممکن از نوع سرطان من نباشد و...
کلمات کلیدی:
من سرطان دارم، بیماری سرطان من
|