گفتگو با مبتلایان سرطان:

آقای جمشیدی

س- آقای جمشیدی پیش از آن که به این بیماری دچار شوید آیا هرگز فکر می­کردید به سرطان مبتلا شوید؟

ج- نمی­خواهم بگویم نه. هر وقت که صحبت از این بیماری می­شد فکر می­کردم من هم ممکن است روزی دچار همین بیماری شوم.

س- حالا ممکن است سرگذشت بیماری­تان را برای ما بگوئید؟

ج- به سال 1369 خونریزی­هایی را در خودم مشاهده می­کردم وقتی به جراح مراجعه کردم تشخیص هموروئید داد. جراحی کردم ولی خوب نشدم. 8 ماه به طور مرتب پیش جراح می­رفتم و او همچنان مرا به آینده حوالت می­داد و به من اطمینان می­داد که همه چیز خوب است و هیچ جای نگرانی نیست. اما چون درد همچنان ادامه داشت به جراح دیگری مراجعه کردم. او گفت که باید فوراً جراحی شوم و به کلستومی[1] نیازمندم. دلم می­خواهد در همین جا یک نکته را متذکّر شوم. اگر پزشکان اندکی بیشتر به مسئولیتی که دارند بیندیشند شاید حادثه کمتر اتفاق بیافتد. به هر حال بعد از جراحی حالا دارم به زندگیم ادامه می­دهم.

س- آیا شیمی­ درمانی و رادیوتراپی هم شده­اید؟

ج- خیر. اصلاً به این­ها نیازی نداشتم.

س- گفتید که به انتظار این بیماری بودید، وقتی بیماری به سراغتان آمد چه حسی داشتید؟

ج- البته در ابتدا امر ناراحت شدم ولی خیلی زود به آن عادت کردم، در حال حاضر یک زندگی طبیعی دارم و اصولاً کمتر به این بیماری می­اندیشم.

س- رفتار خانواده با شما چگونه بود؟

ج- آن­ها در ابتدا ناراحت شدند ولی بعداً به آن عادت کردند. به نظر من این مسئله به رفتار خود بیمار بستگی دارد، هر چقدر بیماران بتوانند با مسئله طبیعی­تر برخورد کنند دیگران هم به همان صورت با قضیه برخورد خواهند نمود.

س- چه توصیه­ای برای بیماران دارید؟

ج- توصیه من این است که گفته­های ما را باور کنند و بدانند که این بیماری غیرقابل علاج نیست. اگر به درستی از خودمان مراقبت کنیم به طور حتم درمان خواهیم شد.

*بسیار سپاسگزاریم که در این مصاحبه شرکت کردید؟