گفتگو با مبتلایان سرطان:

آقای صدقیان

س- جناب آقای صدقیان، آیا پیش از آن که به این بیماری دچار شوید فکر می­کردید که شما هم به سرطان مبتلا شوید؟

ج- البته برای من این بیماری بگانه نبود. هر کسی ممکن است به این بیماری دچار شود. هر وقت که صحبت از سرطان به میان می­ آمد من هم می­توانستم خودم را یکی از همان بیماران در نظر بگیرم.

س- به این ترتیب وقتی به این بیماری دچار شدید خیلی تعجب نکردید؟

ج- نه اصلاً این طور نیست. بسیار تعجب کردم و خیلی ناراحت شدم. حدس به وجود آمدن یک جریان، یک مسئله است و روبرو شدن با آن مسئله دیگری است.

س- حالا ممکن است سرگذشت بیماری­تان را بگویید؟

ج- سال 1357 بود که قم بودم و احساس دردی در بیضه­ام کردم. می­دانید من بزرگ شده قم هستم و به دیدن پدر و مادرم که در آن جا زندگی می­کنند، رفته بودم. این درد دو سه روزی ادامه داشت. به پزشکی مراجعه کردم. مقداری آنتی­بیوتیک به من داد و گفت که دو هفته دیگر مراجعه کنم. به او گفتم می­گویی دو هفته دیگر به شما مراجعه کنم، آیا مطمئن هستید که در این دو هفته اتفاقی نخواهد افتاد. از حرف من تعجب کرد، نسخه را پاره کرد و گفت به بیمارستان مراجعه کنم. بعد از مراجعه به بیمارستان، جراحی شدم و بعد از 40 جلسه رادیوتراپی خوشبختانه الان دیگر مشکلی ندارم. ازدواج کردم، صاحب فرزندانی هستم و زندگی را به طور طبیعی پیش می­برم.

س- در کجا کار می­کنید؟

ج- من در بخش فنی مخابرات کارهایی را انجا می­دهم.

س- چه توصیه­ای به بیماران سرطانی دارید؟

ج- من یک توصیه به بیماران سرطانی و یک توصیه هم به «انجمن امداد به بیماران سرطانی ایران» دارم. به نظر من باید با بیماری واقع­بینانه برخورد کرد و نباید از آن فرار کرد. بیماری سرطان خطرناک است و مثل هر خطر دیگری باید با آن مبارزه کرد. توصیه من به انجمن این است که سطح فرهنگ مردم را بالا ببرد. من حتی نمی­توانستم این بیماری را با پدر و مادرم در میان بگذارم، چون آن­ها تصور می­کردند که این بیماری به دلیل فساد اخلاق به سراغ من آمده است. البته بعد از جراحی آن­ها متوجه شدند و بسیار ناراحت شدند. از این گذشته باید دانست که این بیماری مسری نیست. من نمی­دانم که چرا افراد سالم از بیماران سرطانی فرار می­کنند. این انجمن باید بتواند واقعاً در رشد فرهنگ مردم تلاش کند.

*بسیار سپاسگزاریم که در این مصاحبه شرکت کردید؟