خاطرات مبتلایان سرطان:

خانم گیل

«گیل» در نورث تمستون زندگی می­کند و علیرغم آن که 22 سال به بیماری سرطان مبتلا شده بود، حالا سه روز در هفته، صبح-ها به خانه­ ای می­رود و کار می­کند. دو فرزند دارد که بزرگ شده­ اند. صحبت­های وی را می­خوانید:

«22 سال پیش سینه­ ام را جراحی کردم. در آن موقع 29 ساله بودم و دو فرزند داشتم که یکی از آن-ها یک ساله و دیگری 6 ساله بودند. هیچوقت فکر نمی­کردم آنقدر عمر کنم که بزرگ شدن آن­ها را ببینم. حالا «استیو» 23 ساله و «سو» 28 ساله شده­اند.

در آن موقع هیچ گروهی وجود نداشت که مسئولیت حمایت از بیماران سرطانی را به عهده داشته باشد. شوهرم مرد خوبی بود ولی من می­بایست خودم زنده بمانم و از بچه­ هایم مراقبت کنم، چون آن­ها خیلی کوچک بودند.

فکر می­کنم بچه­ هایم را قدری خشن بار آورده باشم، آن­ها اجازه نداشتند پیش من زیاد شکایت کنند. قبل از سرطان تا حدی نازپرورده­شان کرده بودم در حالی که بعد از این جریان بیشتر از خودم مراقبت می­کردم و اگر کسی به من پیشنهاد می­داد چند روزی آن­ها را پیش خود ببرد. من به راحتی قبول می­کردم و به این ترتیب توانستم مسائل را آسان­تر بگیرم.

ده سال پیش سرطان پوست گرفتم و مجبور بودم عمل جراحی دیگری روی بازویم انجام دهمخ. خوب درباره­اش فکر کردم. من یک بار بر این بیماری غلبه کردم و بار دیگر هم می­توانم بر آن فائق آیم. زیاد هم وحشت نکردم.

چهار سال پیش برگه­ای از گروه خود یاری خواندم که کارش را به وسیله یکی از مراقبین بهداشت که سابقاً بیمار بوده شروع کرده است.

با خود فکر کردم من باید به این گروه بپیوندم تا مردم را مطمئن کنم که می­شود بر این بیماری پیروز شد. یک سال پس از آن مجبور شدم برای سلول­های سرطانی گردنم تحت معالجه قرار بگیرم. در تمام این مدت می­خواستم درباره این بیماری حرف بزنم و درباره­اش اطلاعات بگیرم. چون همیشه فکر می­کنم بزرگترین ترس، ترس از ندانستن است.

به خاطر می­آورم که در زمان عمل جراحی سینه­ام شخصی که مرا امیدوار کرد و شادی را به زندگی برگرداند، خانمی بود که برای عیادت از بیمار دیگر به بیمارستان آمده بود، نزدیک من آمد و گفت: من شنیدم که شما عمل سینه داشتید. من 15 سال پیش عمل کردم. شما هم حالتان خوب می­شود. حرف او همیشه در ذهنم است و به من کمک بزرگی کرده است.