خاطرات مبتلایان سرطان:

خانم سنی

سنی معلم است، ازدواج کرده و صاحب 2 فرزند 11 و 14 ساله است. چهار سال پیش به علت سرطان پستان تحت پرتودرمانی قرار گرفت. صحبت­های وی را می­خوانید:

من یکی از ترک­های اهل مصر هستم. وقتی برای سرطان پستان در بیمارستان بستری بودم توانستم انگلیسی را به خوبی یاد بگیرم و حالا احساس آسودگی می­کنم. پیش­ترها فکر می­کردم آدم کم­رو و خجالتی هستم، اما حالا با یاد گرفتن زبان روی پای خودم ایستاده­ام و این اشکالم برطرف شده است.

وقوع سرطان برای من خیلی آسان نبود. تمام آن چه که من می­دانستم این بود که مردم از این بیماری می­میرند. اگر در آن موقع اطلاعاتم به اندازه حالا بود فکر نمی­کردم سرطان یعنی پایان زندگی.

مطالعه زیادی کردم و به چیزهای زیادی دست یافتم. به دیدار کسانی رفتم که دچار این بیماری بودند. احساس می­کردم تلویزیون برنامه­های بیشتری در این زمینه پخش می­کند یا قبلاً می­کرد و من متوجه­شان نمی­شدم. توانستم اطلاعات زیادی کسب کنم و فهمیدم تنها نیستم.

چیزهای مثبت زیادی از سرطان به دست آورم. یکی از زیباترین آن­ها نزدیک­تر شدن من و شوهرم به یکدیگر است. شاید گفتنش به نظر عجیب بیاید اما حقیقت دارد. این اتفاق هر دوی ما را شوکه کرد و شوهرم این نکته را دریافت که ممکن است من برای همیشه در کنارش نباشم. او همیشه به من توجه داشت اما نه بیشتر از حد معمول، اما حالا ضمن نزدیک­تر شدن به من کمک مؤثری هم برایم می­باشد.

این بیماری مرا تا حدّی متوجه خودم کرد. پیش­تر اول خود را مادر می­دانستم اما حالا فکر می­کنم من اول «سنی» هستم بعد یک مادر و همسر. برای کسی که نیمی از عمرش را در مصر زندگی کرده، این دیدگاه بسیار اهمیت دارد. در مصر، اغلب خانم­ها خود را در درجه سوم اهمیت قرار می­دهند.

حالا من به نکاتی از شخصیت خود توجه دارم که به وسیله آن قدرت از دست داده خود را بازیابم.

این بدان معنی نیست که به شخص غیرمعقولی بدل شده­ام. اتفاقاً گوش شنوایی برای دیگران پیدا کرده­ام و شاید معلم بهتری شده باشم. زیرا نیازهای مردم را بهتر درک می­کنم. حالا دیگر صبورتر شده­ام و ارزش بیشتری برای دیگران قائل هستم.

ای کاش همه این تغییرات از زمان بیماری سرطان در من پدید نیامده بود. اما شاید هر یک از ما به چنین شوک­هایی نیاز داریم تا قدری به خودمان نیز توجه داشته باشیم.

« من واقعاً تصمیم گرفتم دیگر سرطان نگیرم.